#CULTUURCAFE
Het CultuurCafé
door Twan Robben
Het CultuurCafé wordt nu inmiddels al jaren drie keer per jaar georganiseerd en is een vrijplaats voor minnaars van allerhande vormen van kunst en cultuur. Het publiek bestaat uit jongvolwassenen uit vwo 4 en vwo 5 met een EM- en CM-profiel. Het zijn in de regel mooie middagen in en buiten school waarin een veelheid aan gasten en leerlingen in de loop van de tijd hun eigenheid en kunstzinnige kwaliteit toonde. Er werd publiek over politieke onderwerpen gedebatteerd. Thomas Oldenheuvelt besprak hoe je een bestseller schrijft.
In de meest recente versie speelde familie van collega’s een belangrijke rol. De vader van David Rous speelde prachtig viool uit het muzikale dagboek van Telemann. Anneke Thijssen vertelde geanimeerd over haar grootvader die twee kernincidenten van wereldgeschiedenis van veel te dichtbij meemaakte. Drs. P kreeg een reprise in een sterke uitvoering van Huib Geboers, die opriep vooral exact te kiezen. En de leerlingen die deelnamen waren fantastisch. Prachtige spoken words, fraai pianospel. Het was een bijzondere ervaring. Het publiek ging verkwikt het weekend in.
Iedereen is van harte uitgenodigd de volgende keer ook eens binnen te wandelen. Hou voor data de agenda op de website in de gaten.
Aan dit CultuurCafé werkten mee: Gabriël de Brouwer, Arsen Keuenhoff, Esmee Zuiker, Masha Shemsad, Leyora Manupassa, Dila Apyadin en Jelle de Jong.
De strijd tegen het water
Fiets op de dijk met daarachter, uitgestrekte
Nederlandse stranden. De zon op uurtje
half negen, in augustus is het zacht warm.
Mijn moeder naast mij, onze lichamen als
een machine, harmonisch trappend, links,
rechts, links. En ik vertel haar over mens
en leed. Over het heelal, dat ene feit dat ik
me herinner, net deze ochtend gelezen in een
wormgat op het internet. Dat ik voordraag
Alsof ik al jaren sterrenkunde studeer,
maar zij begrijpt het want zij weet nog minder.
Een tweerichtingsfietspad met een stippellijn
in het midden. Hoe significant wij zijn en hoe
klein als mijn tranen rollen over mijn verhitte
wangen, praat ik verder over mij en over mama.
Over alleen en samen, de cultuur en maatschappij.
Mijn tranen vallen in het niet met de zee naast ons
Rustig deinend, verslindend op en neer en mama
Laat alles, want ze hoort en ik ratel maar door,
kom zo hoog als de wolken, de grote witte massa’s,
Opgestapeld, vandaag zeer zeldzaam en ik hoop
dat ze snapt. Dat ik ’t ook niet weet.
Ik weet niet beter Mama, ik ken geen
sterrenkunde, ik ben een digibeet. Vergeef me.
Het spijt me, het spijt me. Ik haat
het, het zware water en bijtend zout.
Alles en niks, zand en zand en zand.
En Holland is plat, en de stranden
droog. Behalve in de branding naast de zee.
Ik ben moe, ik kan niet meer, maar het mag.
Want mama luistert. En mijn benen trappen
door - terwijl mijn fiets verder rolt over de dijk.
Esmée Zuiker
Ik ben alles
Ieder verhaal heeft een begin, midden en slot niet per se in die volgorde. Wij zijn allemaal verhalen.
Hoofdstuk 27 en ik ben levenslust ik ben het zingende kind in de straten ik ben een getekende boom gevormd met kleine handen de mensen om mij heen zien mij dansen op afgetrapte schoenen en het kan mij niks schelen ik ben het licht in elkekamer.
Hoofdstuk 93 en ik ben eenzaamheid, verdriet het lege kistje van hout in de hoek van de kamer ik ben grijs ik ben alleen.
Hoofdstuk 8 en ik ben de tak gegroeid uit mijn moeders nek vanaf het moment dat zij mijn vader’s naam leerde kennen ik ben de schaduw van hun eerste dans ik volg de lantaarnpalen ik ben de koude bries in een hittegolf ik voel nieuw.
Hoofdstuk 235 en ik ben troost een ziekenhuis een kussen mijn moeder haar handen het vangnet voor een hart die huilt als een autoalarm.
Weet, ieder verhaal heeft een begin, midden en slot niet per se in die volgorde. Weet, wij zijn allemaal verhalen
en als mijn slot aanbreekt zal ik een stam zijn breed en stevig met mijn eigen bloederige takken ik ben de oorsprong ik sta met mijn voeten in de aarde en schreeuw naar de lucht ik ben het allemaal geweest de korst op mijn hand, jaloezie, de enkele sneeuwvlok op de stoep, een schilderij eerste kerstdag, een bloeiende palmboom en alle duizenden steden ertussenin.
Weet, wij zijn het allemaal geweest.
Leyora Manupassa en Dila Apaydin