Nachtmerrie tussen Gödel en Zermelo

Het heelal is oneindig- Kurt Gödels onvolledigheidsstelling, dat er geen eindrekening opgemaakt kan worden in de fundamentele wiskunde, strookt daarmee. De aarde daarentegen is eindig. We hebben sinds 1972 door dat ze begrensd is. Daarbinnen kunnen we dus met Ernst Zermelo inmiddels zo goed als alles uitrekenen. Net als op een ruimteschip. Hoeveel brandstof we hebben, de binnentemperatuur, het zuurstofgehalte en de concentratie van CO2 in de lucht binnen ons ruimteschip staan tot op de derde decimaal nauwkeurig op het scherm.

In een terugkerende nachtmerrie word ik wakker en kijk door de patrijs naar de koude, onmetelijke ruimte. Sinds de aarde tweehonderd jaar geleden onbewoonbaar werd zijn we op reis. De rustige ademhaling van mijn collega’s vult de slaapzaal. De bastoon van ons datacentrum bromt aangenaam regelmatig.

Sinds kort zijn er zorgen over de kwaliteit van de lucht. Nu zou er genoeg zijn voor de eeuw die we nodig hebben om Kepler- 22b te bereiken ware het niet dat we een bemanningslid hebben die elke nacht naar de koeling loopt, daar een stuk vlees uit pakt en voor zichzelf klaarmaakt. Daarmee verkort hij onze voorraad bruikbare lucht met een vijfde, onze kans op overleven met de helft.

We zijn ten einde raad. We hebben alles geprobeerd. Praten. Groepstherapie. Sport. Slaappillen. Niets helpt.

Zijn deken rijst en daalt met zijn ademhaling. Hij slaapt content na zijn nachtelijke uitspatting.

Ik sta bij zijn bed. Ik sta op het punt mijn overtuiging te verliezen dat een mensenleven heilig is. Waarom wil hij mijn leven niet net zo beschermen als ik het zijne? Fascisme drijft op het fundament dat een mensenleven niet oneindig veel waard is. Dat zou tenslotte betekenen dat levens gelijkwaardig zijn. En hoe verklaar je dan nog je roofbouw op anderen?

Een warme hand wordt op mijn rug gelegd. Eva. Ze zegt dat we hem morgennacht opsluiten. Voor het algemeen belang, voor het overleven van de gemeenschap. Ik ben gered. Gödel wint vannacht.

Kauwend op een stuk van Eva’s kuit grijnst hij in de camera.

Ik word zwetend wakker.

Op ruimteschip Aarde.

Eva?