#OUDERRAAD
Bureaudans
door Paul Dam
Paul Dam
“Als we ergens goed in zijn geworden deze tijd, dan is het wel de bureaudans.”
Mijn naam is Paul Dam, de vader van Lisa uit Havo 2 (TTO). Dit is mijn tweede jaar in de ouderraad. Ik ben getrouwd met Annemarie, die in de ouderraad van het Dominicus College zit, waar onze oudste dochter Sofie in 3 Atheneum zit. Het is nu twee dagen na het bericht over de voorgenomen fusie in De Gelderlander. Ik speelde even met de gedachte om iets te schrijven over het Dominicus College en het Kandinsky College, maar ik denk dat daar in de toekomst nog genoeg over geschreven gaat worden. In plaats daarvan wil ik vertellen hoe wij de coronatijd door komen.
Dans
Om te beginnen zijn we allemaal niet ziek geweest. Dat is natuurlijk het belangrijkste. Annemarie en ik werken in deze coronatijd allebei thuis. Zeker in de periode dat de meiden niet naar school mochten, leek het hier wel een kantoorgebouw. Als we ergens goed in zijn geworden deze tijd, dan is het wel de bureaudans. Een bureaudans is een soort stoelendans, maar dan met bureaus. De startpositie was dat ik in het kleine kamertje werkte, de meiden in hun eigen kamers en Annemarie aan de eettafel. Na een paar weken hebben we een bureau gekocht voor Lisa en hebben we het bureau van Lisa naar de woonkamer verplaatst, zodat Annemarie een bureau had en de eettafel weer gewoon de eettafel werd. Bij een volgende verlenging van het thuiswerken vond Annemarie dat het bureau van Sofie toch een mooiere oplossing was als werkplek in de huiskamer. Omwisselen dus, en gelijk de woonkamer wat anders inrichten.
Inrichten
De grootste verandering kwam toen bleek dat (een deel van de week) thuiswerken ook na corona wel eens zou kunnen blijven. Konden we niet iets verzinnen waardoor de huiskamer geen werkruimte meer zou zijn?
De oplossing: de zolder inrichten als onze slaapkamer inclusief een werkplek voor mij, Sofie van de zolder naar de slaapkamer van Lisa en Lisa naar de slaapkamer van ons. Dan kon de werkplek van Annemarie van de huiskamer naar het kleine kamertje. Dat was iets meer werk dan verwacht, maar is nu wel de voorlopig permanente oplossing. Neemt niet weg dat sindsdien de inrichting van alle kamers minimaal één keer gewijzigd is. Omdat de zon toch te hinderlijk op het computerscherm scheen, omdat de achtergrond tijdens de Zoom-les mooier kon, of omdat het omwisselen van bed en bureau esthetisch beter was.
En we weten dat we nog minimaal één bureaudans te gaan hebben. Binnenkort krijgt Annemarie van haar werkgever een hoog-laag-bureau om ook thuis aan de Arbowet te voldoen. En dan gaat het huidige bureau van Annemarie naar Lisa, het bureau van Lisa naar Sofie en het bureau van Sofie…, dat weet ik nu nog niet.
Mokken
Dan nog dit. Ik schrijf dit stukje met naast mij een mok thee. Die mok heb ik in april vorig jaar van mijn werkgever gekregen. Op de mok staat: Nu even thuis mokken maar binnenkort gewoon weer op kantoor. Wat waren wij allemaal naïef toen. We dachten allemaal dat dit ernstige virus net als bij een griepgolf na een korte en heftige periode weer af zou nemen en in de vergetelheid zou verdwijnen. Dat we later op een bejaarden-hangplek in het dorp herinneringen op zouden halen aan die bijna vergeten twee of drie heftige maanden in 2020, tussen carnaval en zomervakantie. In plaats daarvan zal deze pandemie een onuitwisbare plek in ons collectieve geheugen houden, als omslagpunt naar een radicaal veranderde kijk op… van alles en nog wat. Dat iemand een hand geven onbeleefd is? Dat winkelen zonder mondkapje niet verstandig is? Dat een vriendschappelijke Zuid-Europese zoen als begroeting onhygiënisch is? Dat contactsporten als judo ongezond zijn? Dat groepsaccommodaties met grote slaapzalen echt niet meer kunnen? Dat vliegtuigen bestaan uit coupés voor vier personen? Dat er ’s ochtends hoogstens 10 files staan? En dat 30 kinderen in een klaslokaal onverantwoord is?
Blijf gezond, Paul Dam
