#MIJN(KLEINE)WERELD
De kleine wereld van Zoë, Levi, Imke, Sanne en Meka
Leerlingen vertellen over hun coronatijd
door Jesse Boon
Les krijgen via Zoom, niet mogen sporten, geen vrienden kunnen zien, geen gala, geen examen doen, afstand houden, eindeloos handen wassen en niet weten hoe het verder gaat: zoiets als dit hebben we nog nooit meegemaakt.
Hoe is het onze leerlingen vergaan in hun eigen, kleine wereld?
Imke Brouwers-b2
“Toen de lockdown begon, heb ik een week thuis gewerkt. Maar ik miste lessen, kon me niet goed concentreren en kreeg mijn huiswerk niet bijgewerkt. In overleg met mijn mentor hebben we toen besloten dat ik op school kwam werken. Daar zit ik nu tussen 8.15 en 15.00 uur alleen in een lokaal. Af en toe komt Martine (Abels, red.) kijken of het goed gaat, en soms een docent. Het gaat nu stukken beter, maar normaal les krijgen vind ik fijner. Het is dan makkelijker om de uitleg te volgen of even snel een vraag te stellen. Het is een beetje spannend of ik overga, dus ik moet extra mijn best doen om bij te blijven.
Ik vind het een hele gekke tijd. Ik ben gewend om naar buiten te gaan, mijn vrienden te zien en te sporten. Binnen gehouden worden is vervelend. Ik doe normaal aan badminton, aan autocross en ik zeil. Dat gaat allemaal nog niet door. Ik vraag me een beetje af hoe ’t verder gaat lopen. Hoe gaat het straks met de scholen? Kunnen we nog wel met zoveel mensen hier zijn? Ik hoop dat het snel weg gaat en we weer een beetje normaal kunnen leven. Laatst ging ik met de bus naar een vriendin toe. Toen hingen er opeens van die wit-rode lintjes in de bus en zaten er mensen met mondkapjes op. Dat vond ik heel gek, ik besefte ineens hoe serieus het is. Tegelijkertijd lopen mensen in de stad soms heel dicht bij elkaar, dat snap ik niet. We willen toch dat het zo snel mogelijk voorbij gaat? Let dan een beetje op, denk ik dan.”
Zoë Huisman- t3
“Thuis les krijgen is best goed gegaan. Ik vond het snel normaal. Leuk vond ik het niet, want ja, het blijft wel school. Het is allemaal erg anders, heel rustig. Normaal heb ik vier of vijf keer per week waterpolo-training. Nu zit ik vooral binnen. Ik ben wel begonnen met hardlopen en gelukkig begint de buitentraining weer.
Wat ik het meest gemist heb, is de gezelligheid op school. Ik heb mijn vriendinnen gelukkig wel een paar keer gezien, ook online. Ik ben benieuwd wanneer alles weer normaal wordt, ik hoop dat we snel weer naar school kunnen. Dit heeft voordelen, het is allemaal wat minder druk, maar ik merk ook wat er allemaal leuk was aan school.
We hebben veel tijd met het gezin doorgebracht. Samen lunchen was wel fijn. We zouden deze zomer naar Australië gaan, maar het is nog niet zeker of dat door gaat. Verder ben ik veel gaan Netflixen. Er is erg weinig gebeurd, afgelopen tijd. Eigenlijk is er vooral heel veel niks gebeurd.”
Levi Smit - h5
“In het weekend voor de lockdown realiseerde ik me dat we waarschijnlijk geen eindexamen gingen doen en dat er ook geen examenfeest zou komen. Dat was een kleine schok. We moesten de verdere besluiten nog afwachten, maar we wisten wel dat we ons jaar niet compleet konden afmaken. Dat voelde alsof ons ineens iets ontnomen was. Ik stond er goed voor, dus ik vond het niet erg dat ik geen examen hoefde te doen. Bovendien stroom ik door naar het vwo, dus ik ga het nog een keer meemaken. Maar ik heb wel vijf jaar met deze mensen op school gezeten en die gaan nu allemaal weg, zonder echte afsluiting.
Online les krijgen vond ik wennen, maar wel oké. Ik heb er in ieder geval wat van opgestoken en het is ook een vorm van gezelligheid. We bleven na de les vaak met een klein groepje hangen, ook met de docent erbij. Dan voelden we ons toch een beetje samen.
Inmiddels heb ik weer mensen gezien tijdens de toetsweek. ‘Hee, leef jij ook nog’ denk je dan. Dat we elkaar zo lang niet gezien hebben, brengt een soort vernieuwing in de vriendschap. Ik realiseer me nu hoeveel vrienden ik heb en hoe belangrijk school voor mij is, sociaal gezien. In het thuis les krijgen heb ik ontdekt dat ik op mezelf kan vertrouwen. Dat ik snel en goed kan leren. Ik heb daarin mijn eigen manier ontdekt, en ook dat het echt van mijzelf afhangt hoe ik mij voorbereid. Ik werk in de horeca en word nu doorbetaald. Daar ben ik dankbaar voor. Maar het is voor veel bedrijven echt een val, allerlei restaurantjes verdwijnen. Dat vind ik zielig voor de medewerkers. Kansen zie ik ook, vooral op het gebied van milieu. In Venetië zwemmen weer vissen en in China trekt de smog op, na een relatief hele korte tijd. Ik vind het echt een eye-opener dat de wereld er zoveel beter uit gaat zien als wij ervan afblijven.”
Sanne van Beckhoven – m3
“In het begin vond ik thuis les krijgen heel vervelend. Er was veel onduidelijkheid en sommige docenten vonden het moeilijk. Maar daarna ging het vanzelf. Ik loop goed op schema en was vrij snel gewend aan de online lessen. School mis ik niet, maar wel de mensen. Ik bel nu veel met mijn vriendinnen.
Ik miste de hockey ook, maar gelukkig mag ik nu weer trainen. Ik heb veel trucjes staan oefenen in de tuin, met mijn hockeystick. Ik heb ook een poging gedaan om te leren jongleren, maar dat lukte niet. Verder ben ik veel naar buiten gegaan, skeeleren met een vriendin bijvoorbeeld, om toch maar iets te doen. Ik heb niet echt idee over hoe het verder zal gaan. We zouden naar Italië deze zomer, maar de kans is klein dat dat doorgaat. Thuis heb ik het wel fijn. Ik heb eigenlijk niet zoveel te klagen.”
Meka Abdi- v6
“Ik ben eindexamenleerling, in maart kregen we te horen dat de eindexamens niet doorgingen. Ik heb al eerder eindexamen havo gedaan en wist wat een stressvolle periode dat is. Dus toen dit nieuws kwam, kon mijn dag niet meer stuk. Ik kan me wel goed voorstellen dat de leerlingen die het examen echt nog nodig hadden om te slagen, enorm balen. Dat er geen feest komt en geen gala, is natuurlijk ook heel jammer. Het eerste wat afgezegd werd, was de profielwerkstukavond in maart. Toen had ik ineens door hoe serieus het was. De eerste periode was ik ook bang. Er was veel onzekerheid, ook over hoe lang we binnen moesten blijven. En ik was bang dat ik zelf iemand zou besmetten. Nu probeer ik me gewoon aan de regels te houden en maak ik me minder zorgen. In het begin vond ik fijn dat ik niet naar school hoefde. Maar na een maand van Zoom-lessen volgen, begon ik het fysieke onderwijs te missen. Ik kreeg het besef dat school toch wel een erg sociale gelegenheid is en wilde met mensen zijn. Met z’n allen thuis werken vond ik best gezellig, maar concentreren lukte niet zo goed. Ik ben iemand die altijd buiten de deur leert, ik zit vaak in de bieb of blijf langer op school. Daarom heb ik besloten op school te gaan werken toen ik hoorde dat de school open was voor leerlingen die dat wilden.
Inmiddels ben ik bijna klaar. Nog een toets en dan heb ik vakantie. De periode hiervoor was een soort coronavakantie. Je hebt veel vrij, maar je kunt nergens heen en je bent nog niet klaar. Ik heb veel boeken gelezen, films gekeken en mijn kamer opgeruimd. Nu voelt de vakantie officieel, dat is superfijn. Ik hoop heel erg dat we toch een diploma-uitreiking krijgen, om echt af te kunnen sluiten. 4 juni wordt sowieso een leuke dag. Na de zomervakantie ga ik geneeskunde studeren in Utrecht, ik ben ingeloot. Ik blijf nog even thuis wonen, want een kamer zoeken is heel lastig nu. Maar of ik straks in een trein mag zitten, weet ik ook niet. Alles is zo onzeker. Ik ben benieuwd hoe mensen zich straks weer gaan gedragen als dit voorbij is. Of er dan iets veranderd is. Mensen zijn straks gewend om afstand te houden, hoe kom je daar dan weer van terug? Zelf kom ik per ongeluk wel eens dichterbij dan anderhalve meter. Dan ben ik het gewoon vergeten.”