#DOCENTINBEELD
‘Je leert jezelf kennen door voor de klas te staan.’
door Jesse Boon
Hans Linders is al meer dan veertig jaar wiskundedocent, nooit heeft hij iets anders willen doen. In september gaat hij met pensioen. Dat betekent afscheid nemen van zijn geliefde leerlingen, van zijn vak en van het Kandinsky College. ‘Het contact met de leerlingen zal ik missen,’ vertelt hij. ‘Maar ik ben er wel aan toe om mijn eigen ritme te gaan bepalen.’ Een interview ter ere van een man die zijn hele leven al op school zit.
Wiskundedocent
“Ik ben al sinds mijn 25e wiskundedocent. Dat was niet iets waar ik bewust voor heb gekozen- ik was vroeger behoorlijk verlegen en had niet gedacht dat ik voor de klas zou durven staan. Maar ik studeerde wiskunde aan de universiteit en mijn vrienden gingen hun lesbevoegdheid halen, dus ik volgde. De stage die ik toen deed, vond ik ontzettend leuk. Het ging me goed af en ik vond de leerlingen leuk, open en spontaan. Het was echt een ontdekking. En dat plezier van toen ervaar ik nog steeds.”
Het Kandinsky College
“Ik heb de eerste drie maanden van mijn loopbaan als wiskundedocent op een mavo in Roermond gewerkt. Ik gaf onder andere les aan meisjes die langer met hun make-up bezig waren geweest dan met hun huiswerk, dat vond ik lastig. Maar toen ik de overstap maakte naar de Notre Dame, een havoschool hier in Ubbergen, was ik meteen enthousiast. Ik heb daar 28,5 jaar met heel veel plezier gewerkt. Twaalf jaar geleden ben ik overgestapt naar het Kandinsky College, omdat ik ook graag les wilde geven aan vwo-leerlingen. Het eerste jaar op deze school was zwaarder dan ik had verwacht, ik vond het moeilijk om opnieuw mijn plek te vinden. Maar het Kandinsky College stond veel meer in de wereld en de sfeer was goed. Ook het feit dat hier zoveel talen gesproken werden in de personeelskamer, vond ik inspirerend.”
“Je leert jezelf echt kennen als je voor de klas staat. Als ik iets niet goed doe, krijg ik dat meteen terug. Hoe meer ik mezelf ben, hoe soepeler het loopt. ”
De leerlingen
“Het contact met de kinderen vind ik het allermooist aan mijn baan. Jongeren zijn zo veelzijdig, verrassend en spontaan. Ik denk dat ik een aardige leraar ben. Ik heb in geen tien jaar meer iemand weggestuurd of straf gegeven. Als ik een lastige leerling tref, neem ik die mee naar buiten en vraag ik: ‘wat doe ik verkeerd?’. Dat vinden ze meestal al zo’n onverwachte vraag, dat het meteen over is. Ik heb door de jaren heen geleerd dat boos worden alleen maar leidt tot strijd. Op deze school past dat natuurlijk perfect in de PBS-benadering, maar ik heb nooit iets anders gedaan. Als ik echt boos word, weet ik dat ik te laat ben. Dat ervaar ik als een nederlaag voor mezelf. Gelukkig gebeurt het bijna nooit.”
Lesgeven
“Ik hoor vaak dat ik goed kan uitleggen en dat ik aardig ben als docent. Maar ik heb ook veel moeten leren, vooral op menselijk vlak. Vroeger had ik wel eens wrijving met een klas. Dan drukte ik me soms onhandig uit en werd ik door de leerlingen verkeerd begrepen. Dat praatte ik dan in de klas uit, daarna kon ik weer goed met ze werken.
Je leert jezelf echt kennen als je voor de klas staat. Als ik iets niet goed doe, krijg ik dat meteen terug. Hoe meer ik mezelf ben, hoe soepeler het loopt. Dat vind ik het mooie van docent zijn: het is persoonsafhankelijk. Natuurlijk overleggen we veel binnen de sectie, maar hoe je met de klas omgaat, daar geef je uiteindelijk je eigen draai aan.”
PBS-benadering:
Wiskunde
“Wiskunde is een prachtig vak. Wiskunde is leren nadenken, zeg ik vaak in de klas. Je kunt leerlingen echt uitdagen om creatieve oplossingen te bedenken voor een wiskundige vraag. Het is puzzelen, daar hou ik van. Ik geniet er ook erg van als een leerling mij te slim af is. Laatst was er een meisje in de zesde, bij het vak wiskunde D, die een methode had gebruikt die veel slimmer was dan de mijne. Prachtig vind ik dat. Ik stimuleer de leerlingen altijd om te spelen met de stof. Voor mijzelf is het wiskundeniveau waarop ik les geef, niet de uitdaging- wel het lesgeven zelf. Ik voel me meer docent dan wiskundige. Maar mijn abonnement op een wiskundig vaktijdschrift ga ik houden. Daar staan puzzels in waar ik dagen mee zoet ben, dat houdt mijn wiskundebrein fris.”
De lastige dingen
“Waar ik soms last van had, was dat ik het qua organisatie niet altijd op rolletjes vind lopen op school. Ik vind sommige dingen niet efficiënt of handig geregeld - ook al begrijp ik heel goed dat de organisatie van zo’n grote school een uitdaging is. Ik ben zelf erg gestructureerd en tijdig voorbereid. Als er dan op het laatste moment iets verandert en ik moet me aanpassen, vind ik dat lastig. ‘Gelukkig ga ik zo meteen weer lesgeven’, denk ik dan.”
“Wiskunde is een prachtig vak. Wiskunde is leren nadenken, zeg ik vaak in de klas.”
De Linders-bocht
“Wat ik heel concreet achter laat op deze school, is het ontwerp van de bocht in de aula. Ik zit al heel lang in dit lokaal (lokaal 06, red.) en had er last van dat het paadje hiernaar toe zo smal was. Ik heb tien jaar geleden een ontwerp gemaakt en aan de toenmalige rector, Yolande Ulenaers, gepresenteerd. Zij vond het een geniaal plan en zette meteen de verbouwing in gang. Er zou nog een bordje bij gehangen worden met ‘Linders-bocht’ erop, maar dat is er nooit meer van gekomen.”
Het afscheid
“Ik ben er wel aan toe, dat dit werk over een tijdje stopt. Ik ben niet moe van de leerlingen, ik ga het contact zeker missen. Maar ik ben er, na ruim veertig jaar lesgeven, wel aan toe om mijn eigen dagritme te bepalen en vaker te gaan genieten van mijn kinderen en kleinkind. Mijn vrouw gaat ook met pensioen, we gaan de vrijheid een beetje opzoeken straks. Een groot afscheid past niet bij mij, het wordt een borrel in de personeelskamer.”
De toekomst
“Ik heb ooit gedacht dat ik ging promoveren na mijn pensioen, maar dat gaat waarschijnlijk niet gebeuren. Ik ben muzikant in hart en nieren, hier op het Kandinsky heb ik ook jaren in het orkest van de musical gespeeld. Ik speel trombone, ik leer nu viool spelen, ik speel een beetje piano, gitaar, ik speel fluit en maak ook zelf fluiten. Ik heb veel in bands gezeten en zit nu bij een harmonie. Ook ben ik Spaans aan het leren. Hobby’s heb ik dus genoeg, maar ik verheug me er het meest op om gewoon te gaan relaxen en maar te zien wat er op me af komt. Vertrouwen heb ik zeker. In mijn lokaal hangt een foto van mijn dochter met de tekst: ‘What day is it? It’s today, my favourite day.’ Zo zit ik wel in elkaar.”