#INBEELD


Over krijtjes, gelijkwaardigheid en een leven na het Kandinsky

Afscheid nemen van Harry Harleman

Grace Leavitt

Harry Harleman, een geschiedenis docent met een glimlach, zit in zijn laatste jaar van lesgeven voordat hij met pensioen gaat. Maar hoewel het einde van zijn Kandinsky-carrière in zicht is, heeft Harleman nog veel plannen voor de toekomst. Hij is nog lang niet klaar om het voor de klas staan los te laten.

Ik ben bij deze sprankelende docent aangeschoven en keek met hem terug op zijn Kandinsky-jaren, zijn doelen en zijn dromen.

Waarom heeft u voor het Kandinsky gekozen?

“Dat is een lang verhaal,” begint Harleman. “Ik ben begonnen met lesgeven in de jaren tachtig. Toen was je al blij als je überhaupt een baan kreeg, want dat was helemaal niet zo gemakkelijk in die tijd. Ik ben destijds niet bij het Kandinsky begonnen, want dat bestond toen nog niet, maar wel bij een van de scholen die onder hetzelfde bestuur viel als de school die we nu Kandinsky noemen- dat was in januari 1982 bij de Mondriaal Mavo in Molenhoek. Daar kon ik invallen voor een zieke docent. Diegene is alleen nooit teruggekomen, dus ik kon daar blijven. Het beviel mij daar zo goed dat ik geen reden had om weg te gaan.”

Had u in het begin moeite met lesgeven?

Harleman werpt een blik naar het digitale bord achter hem en knikt. “Zoals ik al zei, ik ben voor de klas gaan staan in 1982. De middelen die we nu allemaal hebben, zoals elektronische borden, laptops en iPads waren er in die tijd allemaal niet. Het enige wat je had was een bord met krijt en een lesboek, en daar moest je het mee doen. Dus als docent moest je de zaak wel heel boeiend kunnen brengen en dat was voor mij best wel lastig. Alles moest vanuit jezelf komen. Maar, hoewel ik daar mee worstelde, kijk ik hedendaags nog steeds met een positieve blik terug op die tijd.”

Wat is uw mooiste herinnering aan Kandinsky?

De geschiedenis docent twijfelt even voor hij antwoord geeft. “Een van de allermooiste dingen vind ik ontmoetingen met oud-leerlingen, die ik bijvoorbeeld tegenkom op straat. Soms word ik heel enthousiast aangesproken. Vooral als dit een leerling is die het eerder lastig had op school, vind ik het fantastisch om te zien hoe goed het is afgelopen met die mensen, dat ze er gelukkig uitzien. Dat vind ik echt mooi.”

Als wat voor een docent zou u uzelf omschrijven?

“Ik probeer altijd oog te hebben voor mijn leerlingen,” vertelt Harleman op serieuze toon. “Ik wil niet alleen maar aan het vak denken. Ik wil leerlingen zien zoals ze echt zijn en accepteren hoe ze echt zijn. Ik vind dat we op het Kandinsky op een hele goede manier met elkaar omgaan. Dat is een van de dingen die ik prachtig vind aan onze school. Ik hoop dat de leerlingen de docenten niet alleen maar als een autoriteit zien, maar ook als een gelijke. Iemand die op een persoonlijke manier met zijn of haar studenten omgaat.”

"Ik hoop dat de leerlingen de docenten niet alleen maar als een autoriteit zien, maar ook als een gelijke. Iemand die op een persoonlijke manier met zijn of haar studenten omgaat"

Wat is de grootste verandering aan Kandinsky die u heeft meegemaakt?

“Die grote verandering was echt aan het begin van de 21ste eeuw, zo rond het jaar 2000. We kregen toen een nieuwe directeur, met grote veranderplannen.” legt Harleman mij uit. “De grauwe, saaie kleuren van het gebouw die we destijds hadden, werden allemaal vervangen. Het gebouw werd fleuriger. Ook docenten die eerder op een soort van verhoogde podiumstukken op de klas neerkeken, werden spontaan achter tafeltjes gezet. Met die modernisering kwam ook het idee dat docenten gelijker waren aan de leerlingen, omdat ze toen op dezelfde hoogte naar de klas keken.”

Wat zal u het meest missen aan Kandinsky?

“Ik heb het hier ontzettend fijn op het Kandinsky College. Het contact met mijn collega’s en leerlingen vind ik heel erg prettig. Ik denk dat ik de spontaniteit van de kinderen vooral ga missen.”

U bent binnenkort met pensioen. Heeft u nog plannen?

Harleman twijfelt geen seconde. “Ook na mijn werk wil ik nog bij scholen betrokken zijn. Ik zit eraan te denken om bijvoorbeeld mee te doen aan projecten. Daarnaast heb ik ook een hoop hobby's, waaronder fotografie. Dat heb ik altijd al fantastisch gevonden. Vroeger werkte ik ook bij de schoolkrant en maakte toen foto’s voor de cover.”

Vond je dit een interesant artikel?
Deel het via
: